SEZONOWOŚĆ WE FLORYSTYCE

Źródło:
A. Nizińska „ABC florystyki”
J. Szendel „Artystyczne układanie roślin“
B. Bagnal „Jak rysować i malować“
Ilustracje Internet

Jeśli artykuł spodobał Ci się, udostępnij go lub skomentuj. 

Będzie mi miło! :)

BUKIETY, WIĄZANKI OKOLICZNOŚCIOWE

Wiązanka to najczęściej wykonywany wyrób florystyczny. Wiązanką (bukietem) nazywa się układ związanych ze sobą kwiatów ciętych lub gałązek (dawniej uważano, że co najmniej trzech), ewentualnie z dodatkiem ciętej zieleni, z której można zrezygnować, jeśli kwiaty mają własne zdrowe i dekoracyjne liście. Wymaga znajomości zasad układania kwiatów i sprawności manualnej twórcy. Od XVI w. wykonuje się bukiety pełniejsze, przypominające wyglądem miniaturowy krzew.

Krótka historia wiązanek:

Starożytny Egipt – podczas uroczystych procesji noszono długie drążki owinięte kwiatami.

Rzym – popularne były wiązanki (wiązki) kwiatów fasciculus florum.

Francja pocz. XIXw. - ogrodnicy-artyści udoskonalili proste, barwne wiązanki tworząc bouquet.

Bukiet biedermeierowski – powstał dzięki wprowadzeniu do florystyki drutu; jego ostatni, największy okrąg wygięty był pod kątem prostym do pierwszego, pionowego.

Bukiet makartowski – zgodny z duchem nowego nurtu w sztuce, luźny, tworzony z wykorzystaniem liści, suszonych traw i piór. Jego idea przetrwała w wiązance niemieckiej – naturalna wiązanka ze świeżych kwiatów, jednakowych lub różnorodnych, układanych w sposób swobodny i niewymuszony, tak by powstał dość zwarty, okrągły bukiet, którego łodygi związuje się na tyle mocno, aby nie były możliwe zmiany w kompozycji.

Wiązanka kwiatów miała i nadal ma znaczenie w życiu osobistym i społecznym. Umożliwia przekazanie w prosty i bezpośredni sposób różnych uczuć, radości, wdzięczności, szacunku itd. Podkreśla uroczysty charakter spotkań i świąt. Służyła celebrowaniu obyczajów, zdobiła kapliczki, domy mieszkalne i miejsca pracy. Od dawna wręczana była podczas szczególnych okazji, również dzisiaj jest ogólnie uznawanym podarunkiem z okazji: imienin, urodzin, odniesienia sukcesu itp.

Wiązanka jest często podarunkiem, a odpowiednio dobrana nadaje we właściwym momencie godną oprawę obchodzonej uroczystości, zgodnie z właściwymi kryteriami uwzględniającymi m. in. symbolikę i wywodzącymi się z tradycji. Przy podejmowaniu gości zagranicznych zwraca się uwagę, aby wiązanka składała się z kwiatów o barwach narodowych danego kraju. Można także wykonać bukiet z jednobarwnych, szlachetnych kwiatów ciętych i ozdobić go wstążkami o barwach narodowych kraju gości oraz gospodarzy. Bywają także tradycje, często niepisane, które należy uwzględniać przygotowują wiązanki na oficjalne uroczystości.

W sytuacjach osobistych zazwyczaj stosuje się klasyczne kryteria:

- kwiatami czerwonymi wyraża się niezobowiązującą uprzejmość (także miłość);

- barwy pastelowe, delikatne, jasne, ale też wesołe i jaskrawe, pasują do bukietów dla ludzi młodych, gdyż wyrażają młodzieńczą radość życia;

- wiązanki o przytłumionych odcieniach, stonowane, a nawet dostojne podkreślają indywidualność obdarowanej osoby w średnim i starszym wieku.

Materiałem roślinnym odpowiednim do sporządzania wiązanek są właściwie wszystkie kwiaty cięte dostępne w kwiaciarni. Urozmaiceniem mogą być bardzo różnorodne dodatki zarówno te kupowane, jak i zbierane na działkach, łąkach i przy drogach.

Obecność liści w bukiecie pozwala zachować równowagę pomiędzy kwiatami, a miejscem wiązania, tworzą one dla kwiatów piękne zielone tło, którego trwałość przewyższa pozostałe elementy wiązanki. Liście doskonale wypełniają puste miejsca między kwiatami. Poza powszechnie stosowanymi liśćmi anturium, monstery, różnych paproci i pędów ruszczyka, orzecha, roślin doniczkowych (kordylina), godne polecenia są także liście bylin uprawianych w ogrodach w tym: begonii, przywrotnika, trzmieliny, czyśćca, ruty, rutewki, języczki i funkii.

Modnym dodatkiem do bukietów stał się dziurawiec ozdobny, którego głównym elementem dekoracyjnym są trzykomorowe, wielonasienne torebki w kolorze koralowym, brązowym, zielonym lub kremowym. W letnich bukietach można spotkać bardzo efektowne baldachy kopru i arcydzięgla, a także kuliste kwiatostany pora lub czosnku oraz ogromne bogactwo ozdobnych traw. W ramach poszukiwania oryginalnych dodatków sięgnięto również do ziół, nadających wiązance niezwykły zapach (lawenda, szałwia, mięta, macierzanka, rozmaryn, bylica).

Efektownie i niecodziennie wyglądają w bukietach różnorodne kwiatostany o owocostany. W sezonie jesiennym poleca się jako dodatek drobne owoce na gałązkach: irgi, kaliny, rajskiej jabłoni, berberysu, derenia, ognika, ostrokrzewu, głogu, róży, aronii, mahonii, miechunki, trzmieliny, śnieguliczki, powojnika, lnu i in.

Przygotowanie kwiatów do sporządzenia wiązanki/bukietu.

Bukiet nie powinien sprawiać przykrych niespodzianek obdarowanemu, dlatego materiał, z którego jest wykonany powinno się odpowiednio przygotować:

- usunąć brudzące pylniki z kwiatów: lilii, zwartnicy i czasami gloriozy;

- usunąć wszystkie kolce róż;

- zabezpieczyć użyte druty (owinąć taśmą lub przyciąć krócej niż łodygi);

- owinąć końce łodyg (taśmą, papierem, celofanem) zwłaszcza w przypadku roślin barwionych.

Przygotowanie miejsca pracy.

Przed przystąpieniem do wykonania bukietu należy przygotować rośliny, narzędzia i środki pomocnicze.

Narzędzia takie jak nóż, sekator, nożyczki itp. (czyste i naostrzone) muszą znajdować się w zasięgu ręki. Podobnie rafia, taśmy florystyczne, wstążki, papier itd.

Kwiaty przywozi się do kwiaciarni w pęczkach, często pakowane w papier, celofan lub karton. Trzeba je rozpakować, oczyścić, podciąć i wstawić do wody. Kwiaty o zdrewniałych pędach wstawia się do wody głęboko, natomiast te o pędach mięsistych, łatwo gnijących – na kilka centymetrów. Kwiaty, których nie zużyje się od razu – umieszcza się w chłodni. Żeby przedłużyć trwałość stosuje się odżywki.

Wykończenie bukietu

Do wiązania wykorzystuje się rafię (naturalną można przed wiązaniem zwilżyć – schnąc skurczy się i będzie lepiej trzymać). Miejsce wiązania owija się taśmą florystyczną lub materiałem dekoracyjnym (wstążką, kokardą, sznurkiem, wąskim liściem, pęczkiem trawy, słomy lub delikatnych gałązek).

Poza materiałem roślinnym używa się czasem innych elementów dekoracyjnych: patyczków, piór, pereł, korali, kryzy z kolorowego papieru i wiele innych.

Popularne jest wykorzystanie wykonanych przez florystę konstrukcji do bukietów. Zrobione z różnych materiałów, często są to pędy np.: wierzby, derenia, winorośli, brzozy, patyczki mikado. Dostępne są także gotowe, różnej wielkości i formy np.: rożki, gniazdka, trójkąty, drabinki i in.

Układanie spiralne

Spiralny układ umożliwia łatwe wkładanie i wyjmowanie roślin bez zmiany położenia pozostałych elementów.

Osoby praworęczne trzymają kwiaty w lewej dłoni, prawą ręką dokładamy elementy i korygujemy ich układ. Układanie zaczyna się od kwiatów mających znaleźć się w środku bukietu, który trzymany jest między kciukiem, a palcem wskazującym i środkowym. Kolejne kwiaty dokłada się ukośnie (łodygi mają się krzyżować) główkami na lewo w górę, końcówkami na prawo w dół. W miarę układania powoli obracamy bukiet, żeby dokładanie odbywało się równomiernie. Kwiaty o pokroju strzelistym umieszcza się w środku bukietu, opuszczające się (zwisające) – na zewnątrz, a zwarte, okrągłe formy lub bogate kwiatostany oraz liście – w głębi. Najwęższe miejsce w bukiecie znajduje się w dłoni trzymającej go i nazywa się punktem zwrotnym spirali – w tym miejscu wiąże się bukiet. W tym celu dwu- trzykrotnie owijamy miejsce tuż powyżej trzymającej dłoni. Delikatne i kruche łodygi należy wiązać ostrożnie. Po związaniu nożem podcinamy łodygi na skos.

Dobrze wykonany bukiet powinien sam stać, a trzymanie za jedną łodygę nie powinno powodować przesuwania.

Układanie paralelne (równoległe)

W tym układzie łodygi od miejsca wiązania, do dołu stykają się ze sobą na całej długości. Powyżej rośliny tworzą kompozycję przestrzenną wykorzystując ciekawy, zróżnicowany pokrój. Bukiety równoległe wykonuje się głównie z roślin o pokroju strzelistym lub z silnymi akcentami na bezlistych łodygach i pędach na tyle grubych, aby związane w pęczki mogły sztywno stać. Takie proste, linearne pęki wykonane np. z pędów bambusa, zboża, skrzypu, derenia można uzupełniać i wzbogacać roślinami opadającymi lub powykrzywianymi np. czosnkiem ozdobnym, zachowując dominację pionowych linii. Bukiety paralelne najlepiej prezentują się w wysokich, przezroczystych wazonach, na talerzach lub w płaskich misach (pędy muszą być bardzo starannie, równo przycięte).

Sporządzenie wiązanki paralelnej wymaga siły, zręczności i wytrwałości. Osoby praworęczne trzymają bukiet w lewej dłoni, prawą dokładając kolejne elementy, prosto, tak aby łodygi równolegle przylegały do siebie. Doświadczony florysta układa wiązankę w ręku bez odkładania jej. Przy mniejszej wprawie można stosować wiązanie stopniowe, które pozwala odłożyć bukiet w trakcie wykonywania go. Można związywać pędy gumką na poszczególnych etapach – takie wielokrotne wiązanie zapewnia dodatkową stabilność. Na koniec należy wykonać najpierw wiązanie techniczne – łączące elementy tak, by razem mocno się trzymały. To wiązanie maskuje się wiązaniem ozdobnym, do którego wykorzystuje się taśmy ozdobne, sznury, druty, koraliki, liście i in.

Wiązanka okrągła

Zazwyczaj układana spiralnie z kwiatów o tej samej wysokości, które są rozchylone na wszystkie strony. Pomiędzy kwiatami zachowane są regularne odstępy, barwy rozłożone równomiernie, zieleń odpowiednio dobrana i użyta. Układanie zaczyna się od środka, dokładając kolejne rośliny wokół. Wykończeniem tego rodzaju bukietu zazwyczaj jest kryza. Wiązanką okrągłą jest także bukiet biedermeierowski.

Wiązanka jednostronna

Posiada stronę frontową i tylną. Sprawia wrażenie pionowej i wyprostowanej, a jej opływowy kontur powstaje dzięki układowi kwiatów. Sposób układania, trzymania i wiązania jest taki sam, jak w przypadku wiązanki okrągłej. Tylną stronę budują wyższe kwiaty, które stopniowo są coraz krótsze i nachylają się ku przodowi. Układanie rozpoczyna się od kwiatu o najdłuższej, prostej łodydze, który tworzyć będzie wierzchołek. Układ kwiatów jest swobodny, a odstępy nieregularne. Barwy jaśniejsze znajdują się wyżej, a ciemniejsze w środkowej części. Najmniejsze kwiaty i pąki umieszcza się w górnej części, kwiaty duże – w środkowej, a średnie – nieregularnie wokół dużych. Zieleń stanowi przede wszystkim tło dla bukietu, dodana z przodu – wykańcza kompozycję podkreślając trójwymiarowość (czasem przysłaniając wiązanie).

Wiązanki luźne

Charakteryzują się wolną przestrzenią wokół poszczególnych kwiatów, przy zróżnicowanej długości łodyg. W górnej części bukietu umieszcza się kwiaty jasne, strzeliste, wysmukłe i w pąkach, natomiast w dolnych partiach – ciemne, duże i rozwinięte. Układ łodyg spiralny, z zachowaniem złotego podziału.

Do wiązanek luźnych zalicza się:

- wiązankę francuską

- wiązankę angielską

- wiązankę wiedeńską

Wiązanki ciężkie (zwarte)

Charakteryzują się dużym ciężarem oraz zwartą, zabudowaną formą. Należą do nich:

- wiązanka biedermeierowska

- duże bukiety spiralne i paralelne

- wiązanki pogrzebowe.

Wiązanka biedermeierowska zmodyfikowana charakteryzuje się luźniejszym układem roślin, swobodniejszym doborem materiału, kryzą np. roślinną zamiast z tkaniny. Może być wykonana z samych główek na drutach, lub być bukietem o spłaszczonej formie, z której wyrasta pojedynczy kwiat lub grupa kwiatów. Stosowanie dodatków nieroślinnych uatrakcyjnia kompozycję (np. muszle, korale, figurki ceramiczne i drewniane, elementy papierowe i in.)

Wiązanka strukturalna

(wersja bukietu biedermeierowskiego)

oprócz kwiatów, do wykonania jej używa się innych materiałów, tworzących specyficzną strukturę bukietu. Mogą to być różnego rodzaju plecionki, kawałeczki pociętych pędów, grupy drobnych owoców i traw, czy kępki mchu na drucikach. Do wykonania jej często stosuje się mikrofon.

Bukiet standardowy

(prosty) wyjściowa forma do innych rodzajów bukietów. Składa się z kilku kwiatów i niewielkiej ilości zieleni dekoracyjnej. Najczęściej ma kształt wrzeciona i jest wykonywana z najpopularniejszych kwiatów sprzedawanych w kwiaciarni: róż, gerber, goździków, frezji, chryzantem. Do jego ułożenia używa się przeważnie jednego rodzaju kwiatów. Jest to typ wiązanki, którą florysta musi opanować do perfekcji.

Bukiet dekoracyjny

czyli ozdobny wypełniony jest materiałem roślinnym i ewentualnie upiększającymi drobiazgami, takimi jak: koraliki, piórka, muszelki. (Jest to nowoczesny typ w odróżnieniu od klastycznego podziału na lekkie i ciężkie.)

Bukiety mieszane

wzorem dla nich jest kształt krzewu i mają zróżnicowane formy. Wyróżnia się kilka typów:

Bukiet w kształcie kuli – półkolista forma w górnej części (¾ kuli). Wierzch stanowią kwiaty jednakowej długości, układane na różnych poziomach, a spód wypełniany jest mchem, liśćmi, fragmentami pędów.

Bukiet łukowaty – kształt owalny (połowa owalu lub wrzeciona umieszczona poziomo w stosunku do łodyg). Często układany jest na konstrukcji stanowiącej oparcie dla roślin.

Bukiet spływający – powstaje z układania kwiatów w kształt kolisty, a uzupełnia się go elementami (takimi jak: bluszcze, trawa niedźwiedzia, szparag pierzasty) spływającymi wzdłuż rączki – symetrycznie lub asymetrycznie.

Bukiet asymetryczny – daje największe możliwości dla twórczej wyobraźni florysty. Konieczne jest zachowanie odpowiednich proporcji i równowagi w układaniu zamierzonej asymetrii.

Bukiet leżący – jego kształt przypomina kroplę. Jest to forma z jednej strony wydłużona i płynna, natomiast z drugiej – krótka i krzaczasta. Łodygi układane są początkowo płasko i stopniowo podnoszone w górę, w ten sposób stanowią podstawę (spód) dla całej kompozycji.

Bukiet w kształcie kropli – polega na łączeniu kwiatów o okrągłych formach z wydłużonymi kwiatostanami w taki sposób, aby górna część stanowiła wydłużony kształt, rozszerzający się stopniowo ku dołowi.

Bukiet stojący – może to być dowolny typ ww wiązanki pod warunkiem, że dolna ich część będzie solidna, a łodygi zostaną ułożone tak, że utworzą powierzchnię płaską, mogącą samodzielnie ustać np. w płaskim naczyniu.

Bukiet z rusztowaniem lub bukiet na konstrukcji – tworzony jest na uprzednio przygotowanym „szkielecie”, wykonanym z np.: patyczków, drutów, siatki. Jego konstrukcja zaopatrzona jest w uchwyt do trzymania w dłoni. Elementy wiązanki układa się spiralnie wkładając łodygi w otwory rusztowania.

Bukiet w formie kopuły – jest rodzajem wiązanki biedermeierowskiej, ale zmodyfikowanej w taki sposób, aby używając dużej ilości materiału roślinnego zachować kształt kopuły, przy równoczesnym rozluźnieniu elementów roślinnych i pominięciu układu w okółkach.

Bukiet bujny okrągły – składa się z różnorodnego materiału roślinnego o różnej długości. Może przypominać kształtem nieregularną kulę, owal, kopułę lub łuk.

Bukiet rytmicznie rozczłonkowany – powstaje, gdy układany materiał roślinny jest powtarzany rytmicznie. Powierzchnia takiej wiązanki jest zróżnicowana, a cała kompozycja kształtem może przypominać kroplę, owal lub kulę.

WIĄZANKI/BUKIETY OKOLICZNOŚCIOWE

Pęczki kwiatów

wykonuje się z roślin tego samego gatunku, podobnej długości, układając równolegle. Główki kwiatów tworzą na ogół kopułę. Pęczki dekoruje się innymi roślinami lub dobranymi ozdobami (np. wiązadła oddziałujące graficznie, lub wianuszki zakładane na łodygi albo długie, wąskie liście). Korzystnie eksponuje się je w wysokich szklanych wazonach lub płaskich misach.

Wiązanka graficzna – paralel

z równolegle ułożonymi łodygami. Pasują do niej kwiaty o ciekawych formach graficznych (np. anturia, orchidee, helikonie, strelicje, protee). Rośliny tnie się po kilka sztuk na tę samą długość, tworząc grupy o zróżnicowanej średnicy. Kompozycję tę można wykonywać etapami, wiążąc poszczególne grupy gumkami (podwójnie), a następnie dokładając atrakcyjne, zróżnicowane formy roślinne (wsuwając za gumkę). Gotowy bukiet związuje się rafią, którą można ozdobnie zamaskować. Bukiet stawia się na kenzanie w płytkim naczyniu.

Bukiet formalno – linearny

jest to układ graficzny, w którym ułożenie łodyg przestaje być najważniejsze, a kompozycję zaczyna się od wykonania zarysu formy – najczęściej za pomocą dużych gałęzi. Nie zawiera ona zbyt wielu elementów. Linie roślin otacza wolna przestrzeń, w której się przecinają. W ten sposób eksponowana jest uroda wszystkich użytych kwiatów.

Źródło:
A. Nizińska „ABC florystyki”
J. Szendel „Artystyczne układanie roślin“
B. Bagnal „Jak rysować i malować“
Ilustracje Internet

Jeśli artykuł spodobał Ci się, udostępnij go lub skomentuj. 

Będzie mi miło! :)